De eerste weekjes in het Hoge Noorden

Terwe allemaal,
Hieronder alvast een aantal dagen uitgeschreven met mijn belevenissen hier. Hoop dat het ook goed met jullie gaat! :)

Zondag 17 augustus.
Twee Finse meisjes staan op het lege kleine vliegveld van Jyväskylä, de een houdt een bordje met mijn naam erop geschreven omhoog. Ik ben de laatste passagier uit het vliegtuig. We rijden in de holst van de nacht richting mijn nieuwe verblijf. Ik zie uit het raam bossen, bossen en nog meer bossen. Niets lijkt veranderd. Ontzettend behulpzaam zijn de Finse meisjes. We rijden nog langs een nachtsupermarkt.
Ik open mijn ogen, nog verdwaasd en moe van de chaotische reis de vorige dag, en gedachten volgen zich; wat heb ik gedaan, waarom ben ik hier? Een gevoel van angst overvalt me. Ik ben helemaal alleen hier. Ik heb nog geen huisgenoot. Ik hoop binnenkort thuis te komen met geluiden vanuit de keuken. Het is stil hier.
Ik verken de omgeving. Ontdek een meertje achter het huis. De geur van bossen omringd me.
De natuur zegt alles over hoe de mensen hier zijn. Bomen mooi gerangschikt, af en toe een meer. Een heuvel. De stad ademt soberheid. Geen fratsen. Op straat en in de winkel komen de Finnen gereserveerd en niet vriendelijk over. Ik denk dikwijls, heb ik iets verkeerd gedaan, waarom groeten ze me niet terug?
Die avond ben ik op bezoek bij Kenianen, wat een warme mensen, er wordt gekookt, gebakken, er speelt muziek. Ik voel me even zo begrepen. Zij zijn hier al drie jaar en hebben het ook moeilijk gehad in het begin. In de bus is het doodstil. Niemand zal spontaan naast je komen gaan zitten. Een keer reed ze in de bus. Spanjaarden reden mee naar de uni. Ze lachten. De buschauffeur, nors bijna boos, luid door de microfoon, ‘stilte in de bus, geen geluid!’
Zij verteld me, Finnen zijn ontzettend behulpzaam, je moet het ze alleen wel zelf vragen, zij zullen ook niet met je gaan praten, of je iets vragen, je zult het zelf moeten doen. Een goede raad.
De volgende dag trek ik mijn ren schoenen aan. Een warm zonnetje in mijn gezicht. De zintuigen geprikkeld. Een nieuwe ontmoeting met Aino die de rol van tutor overneemt als Liisa naar Nieuw-Zeeland gaat. Aino heeft een jaar in Groningen gestudeerd. Ze lijkt me heel aardig en gezellig.
Een Chinese vrouw spreek ik aan op de heuvel naar Roninmäki, waar ik woon. We lopen een tijdje samen. Ze verteld me dat ze terug gaat naar China ze weet niet meer wat ze hier kan doen. Haar relatie is net te einde gegaan. Ze heeft hier 5 jaar gewoond. In het weekend drinken de Finnen, er is niet veel te doen. Ik weet niet of het toeval is dat ik de sirene vandaag al 3 keer heb gehoord.
Morgen begint de Summer Course. Ik vind het best spannend maar ben er ook klaar voor om met mensen in gesprek te gaan.

Maandag 18 oktober
Ik kom net terug van de overkant. Gek hoe je daar eerst zo anders tegen aan kunt kijken, en ik nu mijn eigen verhaal aan het schrijven ben. Ik heb een hele leuke interessante eerste dag op de Summer Course gehad. Jon tegen gekomen bij de bus, een New Yorker, eerste keer in Europa, mensen zijn hier zo vriendelijk, de afstanden is hij niet gewend, we hebben een leuke gevarieerde groep.
Op een jambe getrommeld bij muziektherapie, de communicatie gevoerd door tonen, wie leidt er, de therapeut of de cliënt? Erg gaaf om dit nu vanuit cliënt perspectief mee te mogen maken.
Muziek determinanten op Mozart, iedereen voor zich, verschillende groepen, en toch komt het overeen, is de mens dan toch niet zo uniek?
Kinderliedjes gezongen en gedanst, wat kan muziek zo ongedwongen en vrij zijn! Het inspireert me.
Verschillende lectures gehad over Health Promotion and Physical Activity. We hebben een hart monitor voor twee dagen meegekregen, we gaan kijken naar het verschil van herstel tussen dag en nacht. Ik ontmoet een lief Fins meisje, Heidi. We gaan met de twee Zwitsers, hele aardige jongens, de Amerikaan Jon, het duitse gezellige meisje Ani, zij woont tegenover mij, zo fijn en warm, ze doet me denken aan Mareike, David, Nederlandse jongen die muziektherapie studeert in Amersfoort, uit eten bij de pizzeria. De avond bij hem en zijn host quest (een jongen uit Bangladesh) een Chinese jongen en Ani gespendeerd. Ineens gaat het zo vlug, en ontmoet je de een na de ander. Hier een trap naar beneden een lief leuk Spaans koppel, de deur staat altijd voor me open.
De leraren zijn hier echt geweldig, zo informeel, en open voor de discussie. Heerlijk! Morgen beginnen we met ontspanningsoefeningen en gaan we onder andere naar een eilandje met een boot, er schijnt daar een mooie sauna te zijn, wat gaaf om dit mee te mogen maken.
Drie gemiste oproepen van de Kenianen.. of ik nog hulp nodig heb met het internet en of ik nog keukenspullen kom halen.. wat een cadeautjes.
Ik heb wel bij mezelf gemerkt dat menselijk contact en vrienden zo ontzettend belangrijk voor mij zijn, ik leef weer helemaal op. Je hoeft niet krachtig te zijn, enkel je wel krachtig te voelen, om te ervaren dat je leeft. Want met dat gegeven, zal je hart gaan stralen, zonder je daarvan bewust te zijn, omdat het zo is op dat moment.

Moi moi!